Ik ben Jessica..
...34 jaar en ik heb al heel veel moeten meemaken in mijn leven.
Dit verhaal zal nog worden verrijkt met foto’s.
Het begon al toen ik heel jong was. Mijn moeder had de lat hoog liggen en als ik iets niet goed deed dan kreeg ik een klap voor mijn hoofd.
Toen ik 7 werd (mijn moeder was toen 40) vertelde ze dat ze borstkanker had. Ze geneesde door bestraling en een borstbesparende operatie goed (incl lymfeklieren), was kankervrij, maar na 3 jaar was het toch weer terug. Alles hebben we meegemaakt, verschillende soorten chemo, operaties zoals amputatie van borst, en meerdere soorten kanker (borstbeen, lever), een psychiater die ze zag en veel weerstand door kreeg om over haar struggles te praten, en discussies met het ziekenhuis over fouten die ze gemaakt hebben.
Na 13 jaar is ze opgegeven, heeft ze een second opinion gedaan bij een ander ziekenhuis en heeft ze als testpersoon nog meegedaan aan medicijnen die ontwikkeld werden. Na nog geen jaar heeft ze het zelf ook opgegeven. Ze kon alleen nog maar vloeibare Nutrilon voeding binnenhouden of was constant aan het overgeven, was doodziek en moe, en besloot afscheid te nemen.
Onder leiding van onze huisarts en een slaapmiddel sliep ze uiteindelijk thuis in. Na 14 jaar strijd is ze overleden. Ik was toen 21 jaar oud en zij 54.
Het heeft veel impact op mij gemaakt..
..omdat ik mij altijd machteloos voelde, omdat ik haar zo verdrietig of boos zag. Ze is ook een lange tijd depressief geweest, ze werd vaak boos als we niet genoeg haar of in het huishouden hielpen en één keer is ze zo boos geworden dat ze mijn zusje en mij het huis uit gooide, letterlijk met een trap na en deed ze de deur op slot. Mijn zusje en ik waren toen 13/14 jaar.
Gelukkig werden we door de buren opgevangen, we wisten immers ook niet waar we heen moesten, en nadat de huisarts was langsgeweest voor een kalmeringsmiddel mochten we weer terug naar huis en troffen we de keuken muren kapot aan, servies was rond gesmeten. En onze slaapkamers waren van top tot teen kapot getrokken, plankjes, spullen, posters, alles. Alleen mijn cavia zat nog in zijn kooi.
Niet kort erna is er een anonieme melding gemaakt bij de kinderbescherming, maar zo fel als mijn moeder was, als een moedereend die haar kroost wilde beschermen, kreeg ze het toch voor elkaar om na hun bezoek ons uit het dossier te laten verwijderen. Ik was te bang om weggehaald te worden, en ik snap dat ze dat deed, maar nu kan ik ook zien dat het eigenlijk een hele onveilige situatie thuis was, dus eigenlijk had het nooit zo mogen gaan.
Ik werd door de thuissituatie al snel erg onzeker. Ik kropte ook alles op. Ik leerde om niet te praten over mijn gevoel. Niets was goed en ook op de basisschool werd ik gepest om de grootte van mijn oren. Ik meldde mij vaak ziek en verstopte de paracetamol, die mijn moeder me gaf, onder de vloerbedekking in de gang zodat ik die niet hoefde in te nemen. Want ik was eigenlijk niet ziek, ik wilde gewoon niet naar school. Dit ging op de middelbare school nog even door omdat ik andere vragen stelde of ik mij anders kleedde.
Ik ontdekte dat jongens mij interessant begonnen vinden en had om de haverklap een vriendje of ging met ze mee naar huis. Ik zocht mijn afleiding op die manier zodat ik niet steeds thuis geconfronteerd werd met een zieke moeder en alles moest.
Na mijn middelbare school ging ik op mijn 16de de vier jarige opleiding MBO ICT beheer doen. Dit was niet mijn eigen keuze, ik wilde naar de theateropleiding. Maar omdat ik volgens mijn ouders eerst een ‘basis’ moest hebben om op terug te vallen deed ik de opleiding toch, want ik durfde er niet tegenin te gaan. Ik verschool mij in die tijd (en voor die tijd ook al) veel achter de computer en maakte veel websites voor popartiesten, dus vandaar de ‘logische’ stap. Daarnaast is theater een kleine wereld ‘en zou het heel moeilijk zijn om in die wereld te komen’. Ik was boos maar wilde de discussies niet meer aan gaan, ik was moe.
Op mijn 19e was het daarom voor mij wel weer een hele opluchting dat ik voor een half jaar naar Engeland mocht verhuizen om stage te lopen en te mogen wonen in een gastgezin.
Het gaf mij een ander perspectief over hoe het thuis in Nederland ging, maar ik had ook enorme woede aanvallen, ik werd om alles boos. Ik was altijd het pispaaltje in ons gezin thuis in Nederland en toen ik in de UK was werd mijn zusje dit. Niets deden we goed. Toen ik in de UK was kreeg ik daardoor wel kort meer compassie voor mijn moeder maar toen ik terug kwam in NL sloeg dat al snel weer om en sindsdien ben ik alleen maar boos op mijn moeder geweest. Ik begreep gewoon niet dat ik alles maar fout deed en zij mij niet gewoon liefde kon geven.
Toen ik 20 jaar oud was werd ik frontaal aangereden op een provinciale weg omdat een taxi moest uitwijken voor een vrachtwagen die hij te laat zag remmen. Mijn net nieuwe auto was total loss, maar ik fysiek ook. Ik werd met buikkrampen en spoed door de ambulance naar het ziekenhuis gebracht waar ze pas 24 uur later ontdekten dat er vocht en lucht in mijn buikwand zat door een lek. Waar hij zat was onduidelijk maar het is sowieso levensgevaarlijk. Ik werd op de spoedlijst voor OK gezet en ze zijn gaan zoeken, en ontdekten dat ik een perforatie had in mijn dunne darm. Ik werd geopereerd en daarna kreeg ik een litteken van onder mijn ribben tot onder mijn navel.
Ik lag nog 10 dagen in het ziekenhuis en mocht daarna naar huis om te herstellen.
Dat ging niet heel gemakkelijk omdat je alles doet met je buikspieren, en laten die nu juist niet meer werken.
Mijn moeder leefde nog in het jaar dat het auto ongeluk mij overkwam, en toen ik thuis kwam uit het ziekenhuis was mijn moeder iets zachter en liever. Ik schreef een nummer over haar, haar ziekte en pijn en worsteling, en zong deze in, en gaf het kort erna als cadeau aan haar. Ze was erg geëmotioneerd maar ik heb nooit echt het gevoel gehad met haar een verbinding te kunnen maken of met haar erover te kunnen praten.
Met al die dingen die ik had meegemaakt, kreeg ik steeds meer mentale problemen. Een paar maanden na mijn ongeluk besloot ik naar een particuliere therapeut (want therapie was toen nog taboe) te gaan die EMDR met mij deed voor mijn auto-ongeluk. Een paar maanden later overleed mijn moeder en kreeg ik geen ruimte meer voor die therapie, en liet ik het los.
Een jaar na haar overlijden, ik was toen 22, ging ik op mijzelf wonen en besloot ik diezelfde zomer om mijn buik te laten corrigeren. Ik had een littekenbreuk opgelopen door de operatie na het ongeluk, mijn navel was verschoven, en mijn buikwand functioneerde niet meer en was altijd bol en opgezet. Ik kreeg een mat in mijn buik, overtollig litteken werd verwijdert en mijn navel werd terug geplaatst.
Ik kon hierdoor eindelijk de fysieke klachten een beetje achter mij laten, want het hersteld goed en mooi. Maar nog geen 10 maanden daarna werd ik overvallen door hevige pijnen in mijn buik en bleek ik een galsteen van 2 cm en een galblaasontsteking te hebben. Weer werd ik met spoed opgenomen en pas een dag erna werd de steen en galblaas verwijderd.
Helaas is het herstel niet helemaal soepel verlopen. Na de operatie mocht ik binnen een korte tijd al naar huis, maar kreeg ik al vrij snel weer klachten en moest weer terug.
Na een scan bleek dat er in mijn buik een ontsteking was ontstaan.
Ik verbleef nu wat langer in het ziekenhuis en kreeg antibiotica via een infuus.
Na een week mocht ik weer naar huis met antibiotica in tabletvorm, maar weer kwamen de klachten terug.
Ik werd weer opgenomen en dit keer maakten ze een punctie en legden ze een slangetje aan om meerdere keren per dag te kunnen spoelen.
Na een paar dagen ging het weer beter, werd de slang verwijderd en mocht ik weer naar huis.
En je gelooft het niet, maar voor de vierde keer kon ik kort erna weer terug naar het ziekenhuis omdat bij het eruit halen van de slang weer een ontsteking was ontstaan.
Gelukkig konden ze dat weer snel behandelen. Ik werd na al die opnames van bij elkaar een maand, uiteindelijk ontslagen uit het ziekenhuis.
De ziekenhuis bezoekjes hebben een enorme impact op mij gemaakt, ik had geen vertrouwen meer in mijn lichaam en durfde ook niet meer alleen te wonen.
Ik werd direct na mijn laatste ziekenhuisbezoek doorverwezen naar een ander ziekenhuis waar ik opgevangen werd op een gesloten crisisafdeling.
Ik kwam in een kale kamer en voelde al meteen dat ik hier niet thuis hoorde.
Ik belde mijn vader en na veel getouwtrek met de crisisdienst (want ze moesten zeker weten dat het wel veilig genoeg was) mocht ik mee naar huis en besloot ik om weer een tijdje bij hem te gaan wonen en daar te herstellen.
Niet alleen mijn moeder heeft impact gemaakt. Toen ik 22 was, ontdekte ik dat ik in mijn tienerjaren ook nog eens seksueel misbruikt ben door mijn vader. Ik ging met mijn toenmalige vriendje naar bed en kreeg ineens allemaal beelden van toen, die ik jaren verdrongen had.
Ik sprak er kort erna met mijn vader over en die gaf aan dat het nooit had mogen gebeuren, maar dat hij het deed omdat mijn moeder hem onder druk zette om tussen ons (mijn zusje en mij) en haar (mijn moeder) te kiezen. Hij koos ervoor om de aandacht op deze manier te compenseren.
Een paar jaar na de EMDR besloot ik toch weer hulp te zoeken, ook mede omdat ik na paniekaanvallen in het ziekenhuis radeloos was. Ik was rond de 23/24 jaar en ik startte met cognitieve gedragstherapie en deed dat een lange tijd, een jaar – misschien 1,5 jaar. Tot het moment dat mijn therapeut aankondigde dat ze met pensioen ging en ze ook vond dat ik klaar was.
Ik raakte in paniek en ze bood mij nazorg aan bij een andere instelling. Ik heb daar 1 gesprek gehad en wilde daardoor nooit meer naar terug. De dame waar ik mee had gesproken had me zo hard geconfronteerd dat ik alleen maar banger werd.
In hetzelfde pand van de nazorg zat nog een andere praktijk. Ik besloot me daarin te verdiepen. Ik had inmiddels allerlei labels opgeplakt gekregen. Een ervan was borderline en zij waren daarin gespecialiseerd. Ik meldde mij aan.
Ik kreeg het advies om 3 maanden intensief en intern aan de slag te gaan met de therapievorm transactionele analyse. Dat betekende dat ik door de week op hun terrein in Halsteren kwam wonen samen met 8-10 anderen, en in het weekend naar huis ging.
Ik wilde het niet, ik was te bang voor de confrontatie en wees het af.
Uiteindelijk stortte ik kort erna op mijn 26e in. Ik kreeg een burn-out, een harde levensles voor mij. Op een avond lag ik in bed te rillen en kreeg ik paniek omdat ik niet wist wat er met mijn lichaam gebeurde. Door mijn ex kreeg ik op dat moment het idee dat het niet iets serieus was dus ik voelde me erg alleen. Sinds dat moment kon ik dagenlang alleen maar op de bank zitten en voor mij uit staren.
Alles kostte mij teveel energie, alles.
Maar eigenlijk had ik die maanden ervoor allang signalen gekregen, hartkloppingen en paniek, vermoeidheid, collega’s die mij waarschuwden of vragen stelden. Maar ik negeerde ze.
Ik wist niet wat nu het beste voor mij was, maar ik besloot toch weer in therapie te gaan en me opnieuw aan te melden bij die laatste praktijk die ik afwees. Het duurde nog een jaar tot ik kon starten maar transactionele analyse is voor mij het keerpunt geweest en heeft mij enorm geholpen om weer vooruit te komen.
Lees verder onder de foto
Lopen werd iets wat ik opnieuw moest leren, en traplopen was al helemaal uitdaging.
Toen ik herstelde schaamde ik me voor mn litteken en ik sprak nog geen paar maanden later iemand die Zumba Fitness deed na haar keizersnee (zelfde soort operatie) en veel baat had bij de versoepelen van haar litteken. Ook al dacht ik dat sporten in een sportschool niets voor mij was, ik wilde het er op wagen en ging meedoen met haar lessen. In een sportschool.
Ik voelde me voor het eerst me gezien in die les en het was echt een uur vol onbezonnenheid en zonder goed of fout. Ik voelde me zoveel meer mezelf. En ik had zoveel lol, ik vond het echt heel erg leuk!
De instructrice wilde graag naar Orlando naar de conventie van Zumba instructeurs en vroeg of ik mee wilde maar dan moest ik wel instructeur worden. Dus toen deed ik mijn instructeurstraining in januari 2011. Uiteindelijk zijn we nooit gegaan maar werd ik via zumba.com gevonden en werd ik gevraagd om in de buurt te vallen. Ik bleef daar een jaar lesgeven, heb daarna op veel plekken ingevallen.
Ik dacht dat ik daar veel aan de slag zou gaan met de verwerking van mijn moeder, maar...
…al vanaf het begin werd mijn vader aan de kaak gesteld. Toen ik op mijn 22e met mijn vader het gesprek had gehad over het misbruik zag ik het als iets onschuldigs, maar ik kreeg er in de jaren later steeds meer last van, en pas toen ik 27/28 was en met de transactionele therapie begon, ontdekte ik dat het echt niet oké is wat hij gedaan heeft. In de therapie werd ik letterlijk geconfronteerd met dat het sexueel misbruik is, kreeg het een naam, en het ging er niet in bij mij.
Pas na een paar maanden drong het steeds meer tot me door en werd ik bozer en bozer. En verdrietig dat ik al zo lang in angst heb moeten leven.
Maar vooral dat hij aan mij gevraagd heeft om het tegen niemand te vertellen, ook niet aan zijn vriendin op dat moment.
Ik voelde me onder druk gezet maar het voelde ook als een taboe, ik kon het voor mijn gevoel met niemand bespreken en schaamde me ervoor.
En ik wist niet wat ik ermee moest.
Ik trok de stoute schoenen aan en na mijn therapie (8 jaar na het eerste gesprek) besloot ik nogmaals met hem erover te praten. Pas na 20 minuten brak hij en erkende hij wat er gebeurd was, maar nog steeds vroeg hij of ik mijn mond wilde houden.
Ik worstelde hiermee. In therapie leerde ik ook eerlijker worden, te praten over mijn gevoel.
In de jaren tussen mijn therapie en nu nog heb ik veel gedaan (28 – nu) aan zelfontwikkeling om mijzelf nog meer stevigheid te geven. Ik ben toen ik 30/31 was uiteindelijk opnieuw EMDR gaan doen, maar nu om het stuk van mijn vader te verwerken omdat de handelingen van toen en de situaties van vroeger mij aan bleven vliegen.
Daarnaast heb ik een jaar een vinyasa flow practitioner (200h) yoga opleiding gedaan waarin ik veel leerde over mijn eigen grenzen. Deed ik een trauma en stress release cursus, NLP practitioner, verschillende retreats in Nederland en buitenland, seminars zoals Michael Pilarczyk en Tony Robbins, ademwerk, werkte ik met lichaamsgerichte coaches en kinesiologie, heb ik allerlei businesscoaches gehad waar je persoonlijk ook veel ontwikkeling mee doormaakt, en deed ik de reiki cursus.
In de jaren na het gesprek met mijn vader geprobeerd weer ‘contact’ met mijn vader te krijgen, maar opnieuw werd er niet gepraat over gevoelens. Ik kon geen echt verbinding met hem maken als ik iets aankaartte.
Ik heb het contact daarna laten verwateren tot ik op een dag besloot om het contact te verbreken. 5 jaar nadat ik klaar was met therapie, ik was toen 32. Ik kon mijzelf niet meer in de spiegel aankijken en een verbinding met iemand aan te houden terwijl ik de waarde eerlijkheid heb.
Ook merkte ik dat ik los moest komen van de situatie omdat het nog veel impact op mij maakte in mijn dagelijkse leven.
Ik heb lang geworsteld, want ‘het is wel mijn vader’ en ‘nog mijn enige levende ouder’, en ‘wat zouden anderen hiervan vinden’?
Toen ik 33 was, deelde ik mijn verhaal online. Er was erg veel schaamte vanuit mijn kant. Omstanders zoals mijn zusje en halfbroer (uit een eerder huwelijk van mijn vader) die natuurlijk ook veel vragen zou krijgen, veel ongeloof en woede. Veelal ging het over hem.
Ik wilde mijn mond niet meer houden en het taboe doorbreken, en sprak er nu openlijk over. Ik kreeg ook mega veel lieve berichten, wat zo fijn was en mij zoveel meer sterkte. Ik heb ze allemaal opgeslagen en ze staan nog steeds in mijn telefoon.
Ik ben tot op de dag van vandaag nog steeds blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Voor mij is dit een gezondere situatie dan wanneer ik dat contact hou.
Een half jaar later, heb ik in de NLP opleiding een krachtige oefening gedaan en daardoor verbrak ik ook de energetische verbinding met mijn vader. Een grote last viel van mijn schouders af.
In de periode voor en na mijn therapie heb ik 7 jaar een relatie gehad maar ook daarin voelde ik mij soms niet fijn. Ik trok na een jaar al bij hem in maar omdat het zijn huis was voelde ik niet de ruimte om het ook mijn eigen te maken. Ik heb weinig verbinding kunnen maken met het dorp waar ik woonde en voelde me achteraf gezien erg ongelukkig.
Ik besloot na 6,5 jaar om weer op mijzelf te gaan wonen in de omgeving waar ik vandaan kwam, want hij wilde niet mee, en een paar maanden later zijn we alsnog uit elkaar gegaan. Pas toen voelde ik weer meer ademruimte om mijn eigen keuzes te kunnen maken en realiseerde ik me dat het geen gezonde situatie voor mij is geweest. Ik werd zelfs emotioneel omdat ik opeens zelf mijn huis in kon richten, de kleur op mijn muur zelf mocht bepalen en het hart met kaarsen voor aan de muur eindelijk weer op kon hangen.
Toen ik 32 was ontmoette ik mijn nieuwe huidige liefde en hij is het bewijs dat het ook anders kan.
Toen ik 34 was (2024) kreeg ik BPPD, een evenwichtsstoornis waarbij je overvallen wordt door misselijkheid en duizelingen. Opnieuw schrok ik enorm omdat ik het idee had dat mijn lichaam mij in de steek liet. Doordat ik nu therapie heb gehad reageer ik anders. Natuurlijk waren de eerste momenten niet fijn, maar nadat ik door de huisarts wist wat het was kon ik het steeds meer omarmen. Hoe frustrerend soms ook.
De laatste jaren heb ik mij steeds harder willen maken om goed voor jezelf te zorgen. Ik reageer anders, voel meer en ben blij hoe het nu met mij gaat.
Ik ben erg trots op waar ik nu sta, ik vind het soms zelf een wonder hoe ik hier ooit uit ben gekomen.
Tijdens de therapie heb ik uiteindelijk ook de boosheid aan mijn moeder los kunnen laten. Ik besloot toen om alle kinderfoto’s te verzamelen en die letterlijk een plek te geven door ze in een album te plakken. Daarnaast keek ik ook naar video’s die vroeger gemaakt zijn van mijn moeder met mij als baby. Op die manier en door gesprekken met een hele goeie vriendin van mijn moeder heb ik in kunnen zien dat er ook een liefdevolle kant is van mijn moeder, en dat zij ook vooral alleen maar worstelde. Ook al voelde ik het niet, ze hield óók van mij. Dat is helaas iets wat ik me nooit meer kan herinneren, anders dan wat ik op beelden terug zien. De beelden geven mij rust en het is voor mij nu goed zo.
Ik denk dat mijn eigen ervaringen ervoor gezorgd hebben dat ik sensitiever ben geworden. Dit zet ik nu in als mijn kracht om andere vrouwen te mogen begeleiden en coachen. Ik heb vanaf mijn 21e tot mijn 31e bijna 10 jaar mijn bedrijf JeZz-Dance/Yessica gerund en gaf in de loop van de jaren ook met een team van docenten verschillen groepsfitness lessen. Met deze lessen wilde ik vrouwen een plek geven om zichzelf te mogen zijn, want ondanks littekens, overgewicht of niet kunnen dansen, of hoe je er ook uitziet of wie je ook bent, mag jij er ook gewoon zijn.
Na die 9,5 jaar ontdekte ik dat ik een stapje verder mocht zetten. Ik bleef nog een tijdje personal training geven en voedingsbegeleiding doen, liet mijn groepslessen los en startte mijn eigen praktijk. Nu begeleid en coach ik vrouwen op een dieper niveau.
Want het mag er zijn, je gevoel, je onzekerheid. En het mag ook ruimte krijgen om weer naar jouw pure jij te kunnen gaan leven als het even kwijt bent. Daar is soms meer voor nodig dan een yoga les of praten met een vriendin. Je mag dan gaan werken aan een dieper gelegen probleem. Iets wat je hebt meegemaakt wat zich uit in klachten zowel fysiek als mentaal als emotioneel. Bijvoorbeeld hoofd- of rugpijn, stress, burn-out, angst en paniekklachten.
Ik voel mezelf soms nog steeds kwetsbaar, ben mens en heb soms ook nog steeds mijn triggers, maar ik realiseer mij ook goed dat dit is hoe het leven is. Ik sta steviger in mijn schoenen en met mijn ervaring en kennis door verschillende opleidingen weet ik dat ik andere vrouwen goed kan begeleiden en de juiste vragen kan stellen.
En omdat ik zelf gevoelig en zacht ben, is dat ook de basis waarop ik werk. Waar ik mij vroeger voor schaamde, zie ik dit nu juist als mijn kracht. Iedereen is anders, dus ik werk op basis van mijn ervaring, maar ook door veel lichaamswerk en cognitieve opleidingen werk ik intuïtief en stem ik samen met jou af wat goed voelt, wat bij jóú past.
Ik geef je de ruimte, je mag er zijn zoals je bent, en ik zal je de juiste vragen stellen zodat jij die stap verder voor jezelf kan gaan zetten.
Lieve vrouw, wat is jouw verhaal?
Ik kon mijn buikspieren niet meer goed gebruiken
Toen ik terugkwam pakte ik mijn Zumba lessen weer op en ging ik ook Strong lessen geven. Maar ik ontdekte dat ik eigenlijk de spieren in mijn buik niet goed kon aanspannen. Aan de mat in mijn buik zitten namelijk links en rechts aanhechtingen en die trekken doen bij het aanspannen pijn.
Door te zoeken naar opties, en veel te proberen en te oefenen kon ik uiteindelijk de les wel doen en geven. Maar ik bleef worstelen. Toen ik 2019 aan de yoga docenten opleiding en kwam ik weer mijzelf tegen. Nieuwe oefeningen zorgden ervoor dat ik opnieuw moest zoeken in mijn lichaam hoe ik die houdingen nu weer kon doen, zonder buikpijn te krijgen.
Dit is waar ik andere vrouwen die hier tegenaan lopen mee wil helpen. En ook andere blessures en fysieke chronische klachten, pijn, onzekerheid. Mijn eerste stap is, maak het leuk voor jezelf. Daarna, kijk hoe je het in stapjes kan doen en zorg goed voor je lichaam.
In november 2019 veranderde ik de naam JeZz-Dance en lanceerde ik, op mijn 30e verjaardag, Yessica. De persoonlijke aanpak is enorm belangrijk binnen Yessica. De locatie van de lessen, de mensen met wie ik samenwerk, hoe ik de deelnemers benader, alles doe ik op een persoonlijke manier. Dit doe ik omdat ik weet hoe groot de drempel kan zijn wanneer je het perfecte plaatje ziet rondlopen in de sportschool. Hoe intimiderend het kan zijn. Voor die vrouwen wil ik mijzelf laten zien, om te laten zien dat sporten leuk en gezellig kan. Een plek waar jij echt dat YES! gevoel krijgt dat ik ervoer toen ik in 2011 begon met mijn Zumba avontuur.
Ik wil dat je jezelf mag voelen, je mag er zijn!
Jessica
"
En dan nu even iets luchtigs.
Als je mij zou kennen, dan zou je weten dat:
- Ik super introvert ben, maar het je soms nog kan verrassen met gekke grapjes of scherpe opmerkingen.
- Soms denk ik dat ik een oude ziel heb, ik luister namelijk heel graag muziek van de jaren 30 tot 80.
- Ik ervan droom om in een oude vrijstaande boerderij te gaan wonen met een hond, meer poezen en een paard.
- Ik een moestuin heb met komkommers, courgette, aardbeien en tomaatjes, ik vind het heerlijk om daarmee bezig te zijn!
- Ik een poes Laila heb en ze is inmiddels al 14. Ik adopteerde haar toen ze 1 jaar was via de Stichting Superkatten die ter nagedachtenis van mijn moeder is opgericht. Laila is in hetzelfde jaar geboren als mijn moeder is overleden.
- Ik enorm van lekker eten hou (vooral italiaans!), en ook van eten koken en bakken hou.
- Ik in Hellouw opgegroeid ben, en sinds een paar jaar in Haaften woon en daar mijn eigen praktijk aan huis heb.